برخی از محققان، مکتب باروک و سبک هندی را بر سبک هندی را بر یکدیگر منطبق دانسته اند. در این مقاله ضمن معرفی مکتب باروک و بررسی وجوه اشتراک و افتراق این دو مکتب، نتیجه گرفته شده است که مکتب باروک و هندی که در شرایط خاص و متفاوت در دو گوشه عالم پدید آمده اند و تصادفاً تقارن زمانی نیز دارند، صرفاً به خاطر پاره ای مشابهتهای صوری و بر اساس یک بررسی سطحی از طرف خاورشناسان اروپایی بر همدیگر منطبق شده اند و حال آن که وقتی این شباهت ها بررسی گردد در می یابیم که در ریشه و ماهیت با هم تفاوت بسیار دارند و از دو فرهنگ جداگانه نشآت گرفته اند و تاثیر و تاثر آنها از یکدیگر نیز روشن و مشخص نیست.

امیری فیروزکوهی، متخلص به امیر شاعر قصیده سرا و غزل پرداز معاصر، از خاندانی است صاحب نام.او در میان سخنوران معاصر چهره ای دارد شناخته شده با تمام ویژگی های یک شاعر طراز اول.امیری نه تنها در حوزه غزل و قصیده، بلکه در میدان انواع دیگر شعر طبعی دارد به روانی آب، زلال و صاف.اگرچه غزلش در نازک خیالی غزل صائب را به یاد می آورد، اما شهرتش در پیروی از سبک هندی بیشتر به جهت دفاع توام با هواداری و مهر ورزی از صائب و سخنوران سبک هندی است. و گرنه شعرش از سبک عراقی ملاحتی دارد خوش.

آنچه سبک را می سازد، عناصری برآمده از زبان، مضمون، تصویر و صناعت است که در سبک هندی نیز به نسبت های متفاوت، همین عناصر دخیل هستند. در این مقاله سعی شده است تا زمینه های شکل گیری سبک هندی و بارزترین مولفه های آن در اشعار نظام استرآبادی، شاعر گمنام عهد تیموری، مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. یافته های پژوهش حاضر این است که بسیاری از خصایص سبک هندی از قبیل بهره مندی از فنونی چون اسلوب معادله، ارسال المثل، خیال پردازی های دور و دراز، تاثر از مفاهیم و زبان عامه مردم، گرایش به افکار شیعی و مدح اهل بیت پیامبر (ص)، ویژگی های خاص زبانی، و پیچیدگی های لفظی و...، در اشعار این سراینده به چشم می خورد. این مقاله به شیوه تحلیلی - توصیفی، مهم ترین ویژگیهای سبک هندی را در دیوان نظام استرآبادی بررسی می کند.

با آنکه سبک هندی در ظاهر غیرسیاسی ترین دوره شعری در ادبیات ایران است، اما در باطن، بسیاری از خصوصیات اصلی آن در واکنش به سیاست های فرهنگی دوره صفویه به وجود آمده است. پیچیدگی صور خیال و خصیصه استدلال آوری، نوعی واکنش به عوام زدگی و سطحی نگری هاست و مضمون یابی ها و دگراندیشی ها و بی اعتنایی به سنت ها و سیاست ها و ایدئولوژی ها نیز عکس العملی است در برابر محدودیت ها و ممنوعیت های سیاسی و فرهنگی که در مجموع، دنیایی کاملا متفاوت از واقعیت های موجود در جامعه به وجود می آورد.